امین حزینی ام، بیش از دو دهه است که در دل آسمان ایران نفس می‌کشم. نه‌فقط به‌عنوان خلبان مسافت آزاد، بلکه به‌عنوان یک دیده‌بان، یک هشداردهنده، و گاه ناجی..
در این سال‌ها، بارها لحظاتی را تجربه کردم که جان یک انسان به تصمیمی در چند ثانیه، یا تحلیل درست یک نقشه یا مدل هواشناسی گره خورده. پروازهایی که با درک مسیرهای زمینی و شناخت آسمان، به‌جای فاجعه، به‌سلامت پایان یافتند.
پرواز مسافت در ایران، یک سرگرمی نیست. این یک ماجراجویی تمام‌عیار است؛
این مسیری‌ست پر از مسئولیت، دانش، آمادگی بدنی و ذهنی، و مهم‌تر از همه داشتن تیم پشتیبانی هوشمند. در بسیاری از کشورهای پیشرو، ریتریو نه یک راننده ساده، بلکه یک ناظر آگاه و متخصص است؛ کسی که بلد است نقشه بخواند، شرایط جوی را تحلیل کند، از ابزارهای ناوبری استفاده کند و در ارتباط دائمی با خلبان باشد.
اما در ایران، هنوز بسیاری از خلبانان بدون شناخت دقیق از توانمندی خود یا بدون همراهی ریتریوی کارآزموده، راهی آسمان می‌شوند. من شخصاً سال‌ها تلاش کرده‌ام ریتریوهای قابل اعتماد و متعهد بسازم. اما این مسیر تنها با آموزش ممکن نیست؛ ما نیازمند فرهنگ تعهد و مسئولیت‌پذیری هستیم.
در یکی از پروازها، در منطقه‌ای بدون آنتن، مجبور به فرود اضطراری شدم. تنها به لطف آمادگی بدنی، شناخت قبلی از منطقه، و احترام به حیات وحش، توانستم ۳۰ کیلومتر پیمایش زمینی کنم و خود را به روستا برسانم. اگر آسیب دیده بودم، GPS هیچ کمکی نمی‌کرد؛ وقتی هیچ‌کس نمی‌داند چگونه آن را بخواند یا پیاده کند، داده بی‌فایده است.
سوانح بین‌المللی نیز بارها این را اثبات کرده‌اند.
در مستندات Cross Country Magazine، از حادثه معروف «Cloud Suck» در استرالیا تا سانحه مرگبار نپال، اشتباه در تصمیم‌گیری جوی و نداشتن پشتیبانی تخصصی، نقش تعیین‌کننده داشته‌اند. در اروپا، خلبانان حرفه‌ای بدون تیم آنالیز، مدل‌های فشاری، نقشه‌های توپوگرافی و پیش‌بینی دقیق، هرگز وارد مسیرهای مسافت نمی‌شوند. آن‌ها فقط با یک بال و GPS پرواز نمی‌کنند.
در ایران نیز، پرواز خلبانانی در روزهای تشکیل CB یا رفتارهای نادرست در مواجهه با شرایط حاد، مانند سانحه آقای هفت‌لنگی یا دیگر دوستان، ضعف آموزش‌های تصمیم‌گیری در شرایط بحرانی را آشکار می‌کند. حتی استانداردهای بین‌المللی مانند APPI نیز زمانی که بدون بومی‌سازی و تحلیل منطقه‌ای استفاده شوند، می‌توانند آسیب‌زا باشند.
برای من، پرواز مسافت، یعنی آمادگی برای سناریوهای دوم، سوم و حتی پنجم.
من بارها در لحظه، تصمیم را از میان مسیرهای جایگزین گرفته‌ام. کسی که به توپوگرافی، اقلیم، کوهنوردی و شناخت عناصر طبیعی مسلط است، در شرایط اضطراری ده‌ها برابر آماده‌تر و کارآمدتر از خلبانی‌ست که فقط با تکنیک آشناست.
پیام من به نسل امروز خلبانان:
اگر می‌خواهی در دل آسمان‌های بلند، ایمن، آگاه و جسور باشی،
از زمین شروع کن.
هواشناسی بیاموز. مسیرها را بشناس. تیم پشتیبانی بساز.
به‌جای رکورد، برای بقا، یادگیری، رشد و آگاهی تلاش کن.
در دنیای پرواز، قهرمان واقعی کسی‌ست که پس از سقوط، دوباره بایستد؛ نه کسی که با ندانستن، قربانی شود.
I am Amin Hazini. For over two decades, I've breathed in the skies of Iran
Not just as a cross-country paragliding pilot, but as an observer, a warning voice, and sometimes, a rescuer.
Throughout the years, I’ve found myself in critical moments where a human life depended on a few seconds and a well-informed decision. I’ll never forget the days when a single weather analysis or deep knowledge of terrain turned a potentially disastrous flight into a safe landing.
Cross-country flying in Iran is not a hobby.
It’s a full-scale expedition—demanding responsibility, knowledge, elite physical and mental preparation, and, most importantly, a skilled and intelligent ground support team.
In countries with mature safety systems, a "retrieve" is not just a driver. It's a trained observer—someone who understands maps, forecasts, navigation, communication, and can adapt in real-time with the pilot. But in Iran, many pilots still launch with no clear self-assessment or without a competent retrieve.
For years, I’ve worked hard to train reliable retrieves—from my students, my family, my close friends. But it's not just about teaching—it requires a culture of commitment and accountability.
I’ve had flights where my greatest concern wasn’t headwinds or dangerous clouds—it was the ground team that lacked awareness or training. In one case, I had to land in a remote area with no signal. I was lucky to be uninjured and familiar with the terrain. After 30 km of hiking through wildlife zones, I reached safety. GPS alone means little if no one knows how to interpret or act on it.
International incident reports confirm this truth.
From the infamous "cloud suck" accident in Australia to the recent fatal incident in Nepal, detailed in Cross Country Magazine, we often see a common thread: poor decision-making under complex meteorological conditions and lack of proper ground support.
Even in Iran, we’ve seen tragic consequences. The flight involving Mr. Haft-Langi, who flew into a CB cloud, is a harsh reminder of the failures in crisis decision-making and systemic training flaws. Even globally recognized certifications such as APPI, when misapplied or not contextualized, may fall short.
Cross-country flying demands a mindset of multiple contingencies.
For me, Plan B is standard. Sometimes I use Plan C, D, even E. Real decisions happen in the moment—but they are rooted in years of understanding, exploration, analysis, and direct experience.
Pilots who understand mountaineering, topography, ecology, and weather patterns are exponentially more capable in survival scenarios than those who rely solely on flight technique.
My message to the new generation of pilots:
If you want to fly high, safe, and smart
start from the ground.
Learn meteorology. Study the terrain. Build your own support team.
Don’t just chase records—pursue awareness, growth, and preparedness.
In the sky, the real heroes are not those who never fall
but those who rise again, armed with knowledge.